Thuiszitter...

[Lisa80]

Beste allemaal,

na een paar woelige jaren, met ups en downs, is het nu helaas zo dat O sinds september (startperiode 4 vwo) volledig is uitgevallen van school. We ervaren het als een erg heftige en verdrietige situatie, met daar doorheen een pittige puberteit. Het heeft vooral impact op haar, en daarnaast op mij/ons (als ouders) en het gezin. Ik ben erg zoekende hoe hiermee om te gaan en mij staande te houden. We hebben hulp, alleen is het verloop daarvan nog matig/wisselend (er is nog weinig beweging bij O).
Ik ben benieuwd naar andere ervaringen en vooral ook hoe degenen (ouders) in eenzelfde soort situatie zich staande hebben gehouden, wat heeft daarbij geholpen? Hoe is het (het kind) gelukt om op een gegeven moment weer 'in beweging' te komen?

Groetjes, Lisa80.

[Zoonmoeder01]

Iedere situatie is natuurlijk anders maar mijn zoon is halverwege klas 3 vwo uitgevallen. Hij kwam toen eerst op een soort dropout voorziening terecht, hij heeft nooit daadwerkenlijk thuisgezeten. Door allerlei redenen moest mijn zoon daarna naar het speciaal onderwijs, havo niveau. Uiteindelijk heeft hij daar zijn diploma gehaald. Daarna is hij naar de vavo gegaan en heeft in één jaar zijn vwo-diploma gehaald. Hij zit nu op een technische universiteit en onze indruk is dat het goed gaat.

Achteraf zag ik mijn zoon na enkele weken in één vwo al afglijden en werd hij depressief. Toen ze hem in de tweede klas lieten zitten werd het alleen maar erger. Na één week dropout voorziening zag ik al een stemming verbetering. Daar kon hij zijn werk zelf indelen en op zijn eigen temp werken. Op het speciaal onderwijs (de school waar mij zoon zat) werd hij meer gezien. Ineens kreeg hij weer complimenten. Zij zagen daar zijn potentie. Het was beslist niet allemaal ideale situatie, ik denk dat hij zich ook daar verveelde en als hij thuis kwam kroop hij in bed, maar hij haalde daar wel zijn startkwalificatie. Omdat hij eigenlijk heel goed weet wat hij wil, heeft hij alsnog zijn vwo gehaald. Het samenwerkingsverband had hem eerder het liefst doorverwezen naar het mbo. Die schoolwissel werkt niet voor alle hoogbegaafde jongeren maar voor sommigen juist weer wel. Het is heel belangrijk om goed naar je kind te luisteren en na te gaan wat hij/zij wil. Jij als ouder kent je kind mogelijk beter dan wie dan ook. Mijn gedragsgestoorde kind, heeft niet daadwerkenlijk een gedragsstoornis maar zijn omgeving paste hem niet.

[boom]

Moeilijke situatie, Lisa80. De zorgen die je om je kind kan hebben! Wij hebben het ook meegemaakt, beetje op eenzelfde manier als Zoonmoeder01. Vanaf 2 vwo ging het mis. Toen via een lang traject van thuiszittersvoorziening en thuisonderwijs naar het vso en staatsexamens havo. Het fijne is, is dat tijdens deze ellendige tijd hij elk jaar een jaartje ouder werd en dichterbij de verlossing van de leerplicht kwam. Daar heeft hij uiteindelijk op zijn 18e dankbaar gebruik van gemaakt en heeft gekozen om zijn passie te volgen en een heel eigen pad te kiezen. We zijn nu een jaar verder en het gaat supergoed met hem!

Hoe zwaar en uitzichtloos de situatie nu ook lijkt, probeer haar te steunen en haar thuis op haar talenten aan te spreken en haar die te laten ontwikkelen. Daar gaat ze uiteindelijk vast iets mee doen later en wie weet put ze er weer plezier, energie, kracht en zelfvertrouwen uit. Veel sterkte gewenst.

[Zoonmoeder01]

@Lisa80

Ik ga er vanuit dat je dochter (vermoedelijk) hoofbegaafd is omdat je advies hier op het forum zoekt.

Ik denk dat het voor je dochter erg belangrijk is om ook psycho-educatie te krijgen over wat hoogbegaafdheid in kan houden van een deskundige hulpverlener. Voor deze kinderen/jongeren is het ook erg belangrijk dat de hulpverlening hun daadwerkenlijk begrijpt. Zet je hulpverlening in die zelf niks van de problematiek rond hoogbegaafdheid begrijpt, dan is die hulp (in mijn ogen) niet adequaat en loop je de kans dat je dochter tijdens het hulpverleningstraject de regie pakt of helemaal daaraan niet mee werkt. Deze kinderen/jongeren prikken namenkijk door die ondeskundigheid heen en zijn uitstekend in staat om de situatie naar hun hand te zetten. Voor mijn zoon was "werken" binnen een peergroep heel goed, precies wat weer een andere hb-deskundige (peers) had aangeraden. Maar waar hij op stuk liep was school, die zagen de vermoedelijke hoogbegaafdheid niet, voor hun was het belangrijkste dat hij luisterde, ze zagen hem niet daadwerkenlijk.

Ook voor jou als ouder is die psycho-educatie erg belangrijk, om je in het getrek en geduw om je heen, staande te houden. Ik leerde van de deskundige, dat het niveau van mijn zoon zo hoog was, dat dat mijn zoon alleen bepaalde dingen zou doen ( bijv. boekbesprekingen schrijven) als hij zelf het idee had dat hij daar echt niet onderuit kwam. Dat moment ontstond pas op de vavo, toen hij zijn vwo in één jaar wou halen. Ik leerde van haar dat ik op mijn handen moest gaan zitten, alleen hij kon zich zelf helpen en ik moest hem daarop vertrouwen. Eerder op het VSO mocht hij bij Nederlands, zijn boekbesprekingen mondeling doen. Doordat het VSO de achterliggende problematiek niet daadwerkenlijk begreep kwam hij ook daar dus er mee weg. Eigenlijk werd er dus niet daadwerkenlijk aan zijn vaardigheden gewerkt. Eigenlijk is dat zijn hele schooltijd niet goed gebeurt en door o.a. het niet leren leren kwam hij op de middelbare school opnieuw in de problemen. Ik begon de verbanden te zien en begreep dat zijn ASS-diagnose niet klopte.

Door psycho educatie had ik de moed om bepaalde bemoeienis van andere "deskundigen", buiten de deur houden maar het heeft mij bloed, zweet en tranen gekost. Op dit moment ben ik zelfs met een traumabehandeling bezig, ik heb mij jaren ontzettend machteloos gevoeld. Met mijn zoon, lijkt het na al die moeilijke jaren best goed te gaan. Toch sluit ik niet uit dat hij toch later nog hulp nodig heeft. Maar gisterenavond heeft hij met vrienden afgesproken in zijn studentenstad en kwam pas vanmorgen thuis. Tijdens zijn middelbare schooltijd had hij geen vrienden, hij voldeed op het oog aan de omschrijving zoals sommige mensen iemand met autisme zien, maar wat hij heeft dat is geen autisme. In het geheim (wij mogen het niet weten?) heeft hij zelfs "vrienden" over de hele wereld, we kwamen er achter toen hij dit jaar ineens een secret Santa cadeau kreeg. Hij is zelfs met een van die vrienden (uit het buitenland) naar Amsterdam geweest Natuurlijk is niet elke situatie hetzelfde, maar ik hoop dat het verhaal je hoop geeft. Het is nog niet zolang geleden dat ik mij ernstig zorgen maakten, zo erg dat ik mijn zoon van school haalde, ik was bang dat hij zichzelf iets aan zou doen. Toch wil ik niet zeggen dat daarom alle andere soorten hulpverlening zinloos is. Creatieve therapie, PMT, mindfulness, EDMR, cognitieve therapie enz. kunnen allemaal een zinvolle bijdrage leveren, zolang er daadwerkenlijk naar het kind/de jongere geluisterd wordt. Er zijn deskundigen die termen als hoogbegaafdheid niet nodig hebben om toch je kind te kunnen zien. En het is belangrijk dat ook jijzelf in je kracht staat.

[Paula]

@Lisa80: In mijn werk kom ik regelmatig in aanraking met (hb) jongeren (17 t/m 20 jaar) die zijn uitgevallen op school. Soms zitten ze net thuis, soms al 3-4 jaar. Wat mij vooral opvalt, is dat jongeren die een min of meer normaal dag-nachtritme aanhouden en activiteiten blijven ondernemen, sneller opkrabbelen. Niet per se richting school opkrabbelen, maar wel richting 'weer interesse in het leven tonen' en daar deel van willen uitmaken.
Het is heel gemakkelijk om terecht te komen in een negatieve spiraal van geen verplichtingen meer, dus geen structurele daginvulling, wegvallen van sociale contacten, omdraaien van het dag-nachtritme, hetgeen weer van invloed is op eventuele depressieve gevoelens. Mijn advies zou daarom zijn om te blijven zorgen voor een goede structuur in dag en week. Dat hoeft herstel van ervaren schooltrauma niet in de weg te zitten. Daarnaast zou je voor meer gericht tips contact kunnen opnemen met https://spirare.org/.

[Lisa80]

Bedankt voor jullie berichten en ervaringen!

Wat ik daarin o.a. lees is dat het belangrijk is om vertrouwen te houden, en dat hebben we gelukkig echt wel. We 'kennen' haar en weten wat ze in haar mars heeft (niet alleen cognitief, maar vooral als persoon). De wegen zijn alleen wel erg hobbelig momenteel...
Wat wij lastig vinden, is dat we O inderdaad nu vooral de ruimte gunnen om haar dagen op een manier in te vullen, waarin ze weer energie, een goed gevoel en zelfvertrouwen kan gaan opbouwen. Wij zien duidelijk waar ze van opleeft en vanuit de begeleiding kan er gekeken worden naar een daginvulling die daarop aansluit. Alleen... haar eigen strenge, kritische stem lijkt dat een beetje te 'blokkeren', omdat ze zich dan niet okee voelt richting haar leeftijdsgenoten die (ogenschijnlijk) allemaal 'gewoon' naar school gaan. Hebben jullie gemerkt wat daarin helpend kan zijn? Wrs is het onderdeel van het proces, alleen het vele thuis zijn helpt daarin niet...

[Zoonmoeder01]

Ik vroeg mij af heeft jullie samenwerkingsverband niet zo'n time out voorziening? Of zijn jullie dat stadium voorbij? Het samenwerkingsverband in deze regio heeft inmiddels ook een voorziening voor hoogbegaafde uitvallers. Ik weet niet of dat een goede voorziening is, als ouder had ik enkele jaren geleden niet zo'n goede ervaring met het samenwerkingsverband gehad. Toch heeft de structuur, mijn kind moest elke dag naar die voorziening, hem goed gedaan. Binnen een week begon hij al iets op te knappen, juist omdat hij niet daadwerkenlijk les kreeg en veel zelf uit moest zoeken. Ondertussen vraag mij dus ook af kan zo'n voorziening ook daadwerkenlijk uitval voorkomen? Ik heb het antwoord niet want n=1. Ook vraag ik mij af hoe het in andere regio's geregeld is? Thuis zitten is toch niet van deze tijd? Maar vele kinderen en jongeren overkomt het nog elke dag.